رابطه میزان پرخاشگری با سوءمصرف مواد در بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

زمینه: اختلال استرس پس ازسانحه (ptsd) یک اختلال اضطرابی با شیوع 15-2 درصد است که با اختلالات خلقی، اضطرابی، اختلال شخصیت و مصرف مواد همراه است. بیماران مبتلا به  ptsdمصرف کننده مواد، مشکلات بیشتری دارند و شدت علایم آن ها نیز بیشتر است. این افراد ممکن است عصبی، پرخاشگر و دلواپس شده و عملکردشان درحوزه های مختلف تحت تأثیر قرار بگیرد. هدف این مطالعه، تعیین رابطه پرخاشگری با سوء مصرف مواد در بیماران مبتلا به ptsd است. روش ها: از بین بیماران مبتلا به ptsd مراجعه کننده به بیمارستان فارابی کرمانشاه در سال 1390، 182 نفر با روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند. با استفاده از پرسشنامه پرخاشگری باس وپری، نوع و میزان پرخاشگری آن ها مورد سنجش قرار گرفت. همچنین نوع و میزان پرخاشگری بیماران مصرف کننده و غیرمصرف کننده مواد مقایسه شد. یافته ها: بیشترین میزان پرخاشگری مربوط به افراد میانسال (1/81%)، مذکر (8/91%)، متأهل (5/77%) و دارای وضعیت اقتصادی ضعیف (2/63%) بود. میزان مصرف مواد در افراد متأهل بیشتر بود و بیشترین نوع ماده مصرفی در این افراد اپیوم بود. میزان مصرف مواد در افراد فقیر بیشتر بود و این افراد بیشتر اپیوم و آمفتامین مصرف می کردند. بیشترین نوع ptsd مربوط به حوادث بعد از جنگ (3/70%) بود. میانگین نمره پرخاشگری کلی در افراد مصرف کننده مواد، به خصوص در مصرف کننده های اپیوم بالاتر بود. نتیجه گیری: میزان پرخاشگری در بیماران مبتلا به ptsd بالا است و بیمارانی که به طور همزمان مبتلا به ptsd و مصرف مواد می باشند در مقایسه با افرادی که به هرکدام از این اختلالات به تنهایی مبتلا هستند پرخاشگرترند. درمانگران باید در درمان ptsd به سوءمصرف مواد نیز توجه نموده و راهکارهای مناسب درمان پرخاشگری را مدنظر قرار دهند.